Хуб, бо назардошти он ки ҳама чиз рӯй медиҳад, духтарак муддати тӯлонӣ дар бораи чунин алоқаи ҷинсӣ орзу мекард ва ман фикр мекунам, ки ин бесабаб нест, ки ӯ бо ин роҳ пул пардохт кунад, ё набудани қаноатмандӣ аз нуқтаи назари ҷинсӣ ё танҳо таҷрибаи аллакай вуҷуд дорад. Дар маҷмӯъ, ӯ ӯро ба таври комил трахает, вай дар ҳақиқат онро дӯст медорад, аз рӯи нолаҳо ва оҳҳо доварӣ мекунад ва вақт аз ҳама интизориҳои вай зиёдтар шудааст, эҳтимоли зиёд ӯ дар бистари вай зиёда аз як маротиба пайдо мешавад.
Модар тасмим гирифт, ки дар якҷоягӣ бо ҷавонон бозӣ кунад ва бо онҳо барои ҷинсии умумӣ пайваст шавад. Вагарна дар пеши назари вай коре намекарданд. Нисбати хешутаборӣ дар толори варзишӣ рӯй дод. Асосан, ҷавонзан амалро ислоҳ кард ва дар болои духтараш буд.